Αφορμή του κειμένου, η κουβεντούλα με ένα φίλο, λίγο κάποια κομμάτια της ζωής μου... φύρδην μίγδην στο κεφάλι μου, λίγο η ησυχία του πρωινού στο σπίτι... Παράτησα τα πιάτα... να μαι πάλι στο laptop...
Υπάρχουν και αυτοί...
Υπάρχουν οι "φίλοι" που μετρούν τι δίνουν, τι "οφείλουν" , τι τους "χρωστάς"...
Τους συναντάς συχνά, παντού... Εσύ επιλέγεις αν θα τους κάνεις παρέα...
Σου εντοπίζουν τι έχουν κάνει για σένα, σε συχνές "δόσεις" για να μην ξεχνάς....
Μήπως μπορούμε να γίνουμε λίγο πιο χαλαροί? Υπάρχει και η χαρά να προσφέρεις, δεν είναι όλα ανταποδοτικά...
(σε ποιό συννεφάκι ζω? Μπονέντης θά 'ναι...)
Πόπη Χατζηδάκη
